Και οι χελώνες μπορούν να πετάξουν (Turtles can fly), Ιρανικής παραγωγής 2004

Σε ένα στρατόπεδο Κούρδων προσφύγων στα σύνορα Ιράκ-Τουρκίας λίγο πριν την αμερικανική εισβολή του 2003, μια ομάδα μικρών ορφανών παιδιών προσπαθούν να κερδίσουν χρήματα αφοπλίζοντας νάρκες και πουλώντας τες σε εμπόρους όπλων. Ο αγώνας όμως αυτός για επιβίωση δεν γίνεται χωρίς απώλειες. Τα περισσότερα από αυτά τα παιδιά είναι ακρωτηριασμένα ή σακατεμένα, και τα υπόλοιπα φλερτάρουν εν γνώσει τους καθημερινά με τον κίνδυνο. Ο 13χρονος «Δορυφορικός», που απέκτησε αυτό το παρατσούκλι εγκαθιστώντας δορυφορικές κεραίες στα χαμόσπιτα του καταυλισμού, είναι ο "αρχηγός" τους. Γνωρίζει πολύ καλά ότι οι πληροφορίες είναι το χρήμα του αύριο και τις χρησιμοποιεί έτσι ώστε να πάρει αυτό που θέλει. Το μοναδικό όμως πράγμα που θέλει, τη συνομήλική του Agrin, δεν μπορεί να την αποκτήσει. Εκείνη κρύβει ένα μεγάλο μυστικό το οποίο την κάνει να νιώθει απομακρυσμένη από τον 13 χρόνο ανάπηρο αδερφό της Henkov, αδιαφορώντας και για το 2χρονο αγοράκι που μαζί φροντίζουν.

Μετά το "Μεθυσμένα Αλογα" ο Ιρανός σκηνοθέτης Bahman Ghobadi μας χαρίζει άλλη μια συγκλονιστική ταινία. Επικεντρώνεται σε μια ομάδα παιδιών που αγωνίζονται να επιβιώσουν σε μια χώρα, το Κουρδιστάν, που επισήμως δεν υπάρχει πουθενά, παρά μόνο στην ψυχή των Κούρδων προσφύγων. Έχοντας για πρωταγωνιστές αποκλειστικά ερασιτέχνες και μάλιστα παιδιά που πράγματι είναι Κούρδοι πρόσφυγες, καταφέρνει ένα θαυμαστό αποτέλεσμα που δύσκολα θα αφήσει το θεατή ασυγκίνητο. Η μικρή Agrin, ένα από τα πιο εκφραστικά και μελαγχολικά πρόσωπα που έχουμε δει τελευταία στο σινεμά, πιστεύει ότι θα λυτρωθεί από τους εφιάλτες του παρελθόντος, μόνο αν απαλλαγεί από κάθε τι που της το θυμίζει, ακόμα και αν αυτό σημαίνει να εγκαταλείψει τα πρόσωπα που αγαπά. Πολλές είναι οι σκληρές σκηνές (κυρίως αυτές που αφορούν τον ακρωτηριασμό και την αυτοκτονία μικρών παιδιών) που πιέζουν συναισθηματικά το θεατή. Διάχυτη όμως είναι και η ελπίδα για έναν καλύτερο κόσμο όπως και η αίσθηση του χιούμορ (οι πρόσφυγες βάζουν δορυφορική αλλά τελικά δεν καταλαβαίνουν τίποτα από τα ξένα κανάλια).

Το μεγάλο πλεονέκτημα της ποιητικής και συγκινητικής αυτής ταινίας είναι ότι παρότι βαθιά αντιπολεμική δεν εγκλωβίζεται στο κήρυγμα και στο φτηνό συναίσθημα. Ο Ghobadi υπογράφει μια πολιτική ταινία χωρίς να καταφεύγει στην προπαγάνδα, κατακρίνοντας μάλιστα και τα δύο στρατόπεδα. Και τους ιρακινούς για τα έκτροπα που έκαναν, αλλά και τους αμερικάνους οι οποίοι τους είχαν υποσχεθεί βοήθεια, αλλά σύντομα τους εγκατέλειψαν αναζητώντας τον επόμενο στρατιωτικό τους στόχο. Και όλα αυτά σε ένα κόσμο που τα μεγαλύτερα θύματα είναι πάντα και τα πιο αθώα. Σε ένα κόσμο όπου ακόμα και τα παιδιά μπορούν να θυσιαστούν στο βωμό της στρατιωτικής κυριαρχίας. Αλλά και σε έναν κόσμο που κάτω από τις πιο δύσκολες συνθήκες μπορεί να αποκαλύψει το μεγαλείο της ανθρώπινης ψυχής. Σε ένα δηλαδή κόσμο που ακόμα "Και Οι Χελώνες Μπορούν Να Πετάξουν".

http://www.imdb.com/title/tt0424227/