Οι ζωές των άλλων (The lives of others), Γερμανικής παραγωγής 2006

Βρισκόμαστε στο Ανατολικό Βερολίνο: έτος 1984. Λίγα χρόνια πριν τη πτώση του τείχους το καθεστώς εκφράζει την παρακμή και την εσωστρέφειά του με κάθε διαθέσιμο μέσο. Οι πράκτορες της Στάζι, αλλά και πολυάριθμοι πληροφοριοδότες της εισβάλλουν στην ιδιωτική ζωή οποιουδήποτε κινεί υποψίες για αντικαθεστωτική ιδεολογία ή δράση. Στο στόχαστρο της οργάνωσης μπαίνει ένα ζευγάρι καλλιτεχνών και την ευθύνη να τους ξεσκεπάσει έχει αναλάβει ο αξιωματούχος της Στάζι Gerd Wiesler (Ulrich Muhe). Το κυνήγι της γάτας με το ποντίκι που παίζουν οι Georg (Sebastian Koch) και Christa-Maria (Martina Gedeck) με τους πράκτορες αποδεικνύεται εξοντωτικό. Ψυχικά και σωματικά.

Διακρίθηκε στα European Film Awards όπου και απέσπασε τα βραβεία καλύτερης ταινίας, ανδρικού ρόλου (Ulrich Muhe) και σεναρίου. Η προβολή της σε διάφορες χώρες προκάλεσε αίσθηση και θεωρείται ένα αξιολογότατο δείγμα του σύγχρονου Ευρωπαϊκού σινεμά. Το «Das Leben Der Anderen» επιχειρεί μία ειλικρινή (εντός ή εκτός εισαγωγικών) ματιά σε ιστορικά γεγονότα που δεν έχουν όμως προλάβει καλά-καλά να βαφτιστούν ως τέτοια. Ριψοκίνδυνο, δίχως άλλο, εγχείρημα. Μα και πώς να μην είναι όταν ακόμα ο κόσμος προσπαθεί να βρει ισορροπίες με τον καπιταλισμό νικητή και τροπαιούχο να κυριαρχεί εξολοκλήρου (εν απουσία του αντίπαλου δέους), ψάχνοντας παράλληλα το πού αλλού απομένει να επεκταθεί. Δύο συστήματα, δύο κόσμοι προσπαθούσαν για χρόνια να επιβληθούν ο ένας του άλλου στο παγκόσμιο μπραντεφέρ. Η έκβαση της αναμέτρησης, αν και γνωστή πλέον, δεν διασφαλίζει a priori την αντικειμενική ιστορική αφήγηση (αν υφίσταται η έννοια αντικειμενικότητα). Κάθε άλλο μάλιστα. Πιθανώς λοιπόν, στη σύγχρονη εποχή του Celeron και των υποκλοπών να απαιτείται μία ενδελεχέστερη ματιά προς την αναζήτηση της πραγματικότητας και της ατομικής ελευθερίας.

Η ταινία αποκτά μεγάλο avantage από τον Ulrich Muhe, που μας χαρίζει μία εξαίσια εσωτερική ερμηνεία. Αλλά και η σκηνοθεσία (Florian Henckel von Donnersmarck) συμβάλει στη ρεαλιστική απόδοση της εποχής με τα χρώματα και τους φωτισμούς να έχουν μελετηθεί ικανοποιητικά. Ενισχυτικά όμως επιδρά και η φωτογραφία, που προσπαθεί να μεταδώσει την ένταση είτε των προσώπων είτε των στιγμών. Αναμφίβολα είναι μία λειτουργική παραγωγή με σαφείς προσανατολισμούς. Από την άλλη, εμφανώς προβληματίζει ο ρυθμός που βρίσκεται πάντοτε ένα σκαλί παρακάτω από εκεί που θα το περίμενες. Επαγωγικά λοιπόν η ταινία δυσλειτουργεί στο νεύρο, στη μέση ένταση που θα έπρεπε να μεταδίδουν οι κρίσιμες σεκανς στο θεατή, όπως στις περιπτώσεις που ο 'κλοιός' σφίγγει γύρω από τα θύματα παρακολούθησης. Αυτές όμως περνούν σε μεγάλο βαθμό ανεκμετάλλευτες θυσιασμένες ίσως στην επιδίωξη μίας ρεαλιστικής περιγραφής που καταλήγει περισσότερο flat από όσο το αναμενόμενο. Τα 137 λεπτά εξάλλου δε βοηθούν στο να παραμείνει ο θεατής προσκολλημένος στο θέμα, με τις 'κοιλιές' κατά τη μέση και ύστερα να εμφανίζονται όλο και ποιο συχνά.

http://www.imdb.com/title/tt0405094/