Και τα σπουργίτια τραγουδούν (Avaze gonjeshk-ha), Ιρανικής παραγωγής 2008

Η τελευταία ταινία του Ιρανού Μαγίντ Μαγιντί εκτυλίσσεται σαν μια παραβολή γύρω από το νόημα της ζωής. Ενας μεροκαματιάρης, που περνάει από μια δοκιμασία μέχρι να ανακαλύψει πού βρίσκεται ο αληθινός πλούτος, μοιάζει σαν τυφλός που βρήκε ξαφνικά το φως του. Ο Μαγιντί αρχίζει με μια αναφορά στον Θεό και καταλήγει σ' ένα ονειρικό φινάλε, όπου ο ήρωάς του ξυπνάει λυτρωμένος έπειτα από έναν αλλόκοτο εφιάλτη. Το σκηνικό είναι ρεαλιστικό και η πρόθεση του Μαγιντί να δημιουργήσει έναν παράλληλο μαγικό κόσμο κάτι περισσότερο από διάχυτη. Είναι το στοιχείο που χαρακτηρίζει τη σκηνοθεσία του, δίνοντας ιδιαίτερο τόνο και χρώμα στην ταινία.

Η ιστορία αρχίζει σαν παραλλαγή του «Κλέφτη ποδηλάτων» και κλιμακώνεται άλλοτε σαν θρίλερ και άλλοτε σαν μια αλληγορία, με κεντρικό πρόσωπο έναν φτωχό άνθρωπο που αντιδρά διαρκώς μικρόψυχα στη γενναιοδωρία της τύχης. Ο Καρίμ, ένας εργάτης σε φάρμα στρουθοκαμήλων, χάνει τη δουλειά του όταν μια στρουθοκάμηλος το σκάει. Απελπισμένος την ψάχνει παντού, οργώνοντας τη γύρω περιοχή με το μοτοποδήλατό του, αλλά το μόνο που βρίσκει είναι ένα αυγό. Ενα δείγμα μεγαλοψυχίας του πουλιού με την παροιμιώδη ανοησία, που, παρότι δεν μπορεί να πετάξει, βρήκε την ελευθερία του. Στη συνέχεια, ο κουτοπόνηρος Καρίμ, που πρέπει άμεσα να αγοράσει ένα ακουστικό βαρηκοΐας για την κόρη του, ανακαλύπτει πως μπορεί να βγάλει πολλά χρήματα στην Τεχεράνη κάνοντας μεταφορές με το δίτροχό του... Ο κόσμος τον οποίο διασχίζει ο φτωχός και στη συνέχεια άπληστος άνδρας είναι γεμάτος από αντιθέσεις: ο μεγάλος απέναντι στο παιδί, που διακρίνει ένα πνεύμα συλλογικότητας και συνεργασίας. Η πόλη, που αλλάζει με γοργούς ρυθμούς απέναντι στη φύση, που μοιάζει με παράδεισο. Η στρουθοκάμηλος απέναντι στο λιλιπούτειο σπουργίτι.

http://www.imdb.com/title/tt0997246/